මතකය

ඇගෙන් මිදෙන්නෙට මට අවැසි විය.
ඈ තියා ඇගේ
සුවද පොදක්වත් නොමැති
ලොවක් තැනිය යුතුය......
නමුත්,
ඇගෙන් මිදිය නොහැකි සේ
ඈ මා වෙලාගෙන සිටී..........

හදගැස්ම තුල
ජීවත් වෙමින් සිටි
ඇගේ මතකයන්
දැන්,
රුදිරය වී
මා ගත පුරා සරිසරයි...
පලමුව ඇගේ මතකයන්
පන්නා දැමිය යුතුය.....

මගේ කලවය මිරිකා
බල නහරය සොයා
එය දෙකඩ කෙරුවෙමි...
ඇගේ මතකයන්
දෝරේ ගලා එන්නට විය...
රතුම රතු පාටයි...!
මට මහත් සතුටක්
දැනෙයි.....

ඇගේ මතකයන් මට මහ වදයකි.
සුවසේ නිදන්නට නොදේ.
මදහසක් නගන්නට නොදේ.
මොකටද මේ ජීවිතේ?
ඇගෙන් මිදී,නව ජීවිතයක්
ඇරඹිය යුතුය....
මටම කියා ජීවිතයක්
තිබිය යුතු නොවේද?

කෙමෙන් ඉවත්ව යන
ඇගේ මතකයන්
දෙස බලා,
මම සිනා සුනෙමි....
කොක් හඩලා සිනාසුනෙමි.
තව නොබෝ වෙලාවකින්,
ඈ මගෙන් මුලුමනින්ම,
සමු ගනු ඇත..
එවිට මම නිදහස් මිනිසෙක්මි!

නමුත්,
මට ක්ලාන්ත ගතියක් දැනේ,
ගතටත්,සිතටත්, මහා
වේදනාවක් දනෙයි..
ඇගෙන් මිදී ජීවත්විය
නොහැක්කා සේය...,
ඇගෙන් තොර ලොවක්
නොමැත්තා සේය!

හිසට මහා බරක් දනේ..
ලෝකයම මා වටා කැරකැවී
මා හිසට පාත් වූවා සේය.
ඈ සමග සිටියා නම්
මීට හොදය.......

උතුර උතුරා ගිය
අගේ මතකයන් මත,
මම ඇද වැටුනෙමි..
ඇගේ මතකයන් මත
මම,
වැතිර ගත්තෙමි.
ඈ "කුමක්දෝ" කියනු
ඇසේ...

හදවතේ වෙසෙන තාක්
මට ජීවත් වෙන්නට
ඉඩ නොදුන්නේ,
තීය.....
අද මා මියෙන්නට සැරසෙන විට,
තී ඊටත් ඉඩ නොදෙන්නේද?
නැත!නැත!
මම තී තුරුල්කර මියයමි....