ඇය සොයා යාම....!

බොහෝ කලකට ඉහත
එක් දිනක,
මුළු දවස හැඩ කරපු,
සිහිනයේ නිදි කරපු,
සිනාවෙන් ගත වෙලපු,
සිත නිවපු,
ඇගේ රුව දකින්නට,
ඇගේ අත පතන්නට,
සොදුරු සිත දිනන්නට,
ගියෙමි මම
පෙර එකම එක දිනක,
ඈ දුටුව,
පාලු දුම්රියපොල වෙත.....

මාත් ඔහුත් එකම රේල් පාරේ
පැමිනියෙමු..
නමුත් ඔහු කෝච්චියෙනි,
මන් පයිනි..
ඔහු මගේ
බෝඩිමේ මිතුරාය
ප්‍රේමයේ හතුරාය..
ඔහු දොරක එල්ලීගෙනය..

කෝච්චිය හූ තබා
මා පසුකර යයි....,
ඔහු මට අත වනයි..,
මම සිනසුනෙමි......!

හදවතේ පෙම් ගීත
විඩාවේ අදෝනා
මුසුව ගැයු යුග ගීය
තනුව වැරදුන එකකි

කල්පයක් සේ දැනුන
මිනිත්තුවකට පසුව
දුම්රියපොලට පැමිනියෙමි,
නමුත්.......,
මන් ප්‍රමාදය
බොහෝ ප්‍රමාදය...

ඇය නැත,
දුම් රියද පෙනෙන්නට නැත...
ඉන් නැගුනු දුම් රොටු පමනක්
ඉහල ආකාසය සොයන්නට,
වෙර දරයි
ඊට මුසු වී යන්ට
මාත් සුසුමක් හෙලිමි......

පතන දේ එලෙසින්ම
සැබැවෙන්නේ නැතිය,
ඒ මන්ද?
එය හොදින් හිතන්නට
බන්කුවක වාඩි වෙමි....

"මචන්"
ඒ ඔහුය..
මා මෙන්ම ඔහුද කම්පිතව ඇත

"මචන්"

"ඇයි"

"එය දැන් යන්නෙ බස් එකේලූ..."

අතැරි ගිම්හානය........

මට කෙනෙකු පෙම් කරයි ඇගේ නම කව්මදිය
සරල ඈ සුන්දරය නමුත් මට කම්මැලිය
ඇගේ ආදරය මම දනිමි හදුනමි හොදට
නමුත් ඇය මදාරා ලග තියන්නත් මදිය.....

සිතග දගකරන ඈ, නොදැක දවෙනා නෙතග,
නිතර රැදි කදුලු බිදු නිසා අද වෙලාවද....?
සනසන්ට සිත කියා ලගට එන කව්මදිය,
දකිනවර ඇයව තව තවත් සිහි කෙරේ මට..,

දිනක් නොසිතූ විලස මල් කැකුලු සිනාසුනි
ඉඩොරය නිමාකර සිසිල් වැහි දිය වැටුනි
ගොළුගැසුන විහග නද යලිත් නින්නාද දුනි
නොසිතු මොහොතක සිතට වසන්තය උදා උනි......

ගිම්හානයේ තනිව සිටියදී පෙර කලෙක
ලගම හිද තනි මැකුව කදුලු අද තනිව ඇත
හසරැල්ල පැමිනිලා උරුම වූ අරුමයන්
දුකම දුටු දෙනයනට-නුහුරු නුපුරුදුව ඇත

නිහඩ මැදියම් රැයක අගුල් වැටි සවන් යුග
වසත් ඇරයුම් නදින් රහසේම පිබිද ඇත
පාලු සීතල සුලග එයට රහසින් කියන
ලෙසට ඇය දෙව්ලොවින් මා සොයා බැහැලාද?

මදාරා ඇත්තටම මා සොයා ඇවිල්ලද?
දමා සුරලොව සැපත, සිනිදු සලුපට සේද,
කනක අභරන,භරන,ගිගිරි,කරපට මාල
හව්ඩි බැදි මුදු සේල ඔබ නැතිව හඩාවිද.....

කඩා සේපාලිකා මග දිගට අතුරලා,
සුවද පැන් ඉහ ඉහා මග දෙපස සරසලා
ගෙත්තමින්,කැටයමින්,මල්දමින්, වැඩදමා
ඔබව කැන්දන් එන්න මo බරට වැඩ කලා.....

කව්මදී හඩන්නිය මන් කුමක් කරන්නද?
මගෙ දෙපා බදාගෙන අදෝනා නගන්නිය,
හගුම්බර වී කෙලෙස ජීවිතය දිනන්නද?
මැගේ කදුලැලි මතින් ඇගෙ ලොවට වඩින්නෙමි,

යන්තමින් අතරැදුන පිච්චියත් විකුණලා
දෑත බරටම තෑගි අරන් ඔබ හමුවූනා,
මුව කමල දුටු පමන ලොවම අමතක උනා
බොටුව උව දෙමි සොදුර එන්න මා අත බදා...

සියලු සම්පත් අතැර ආදරේ නාමයෙන්
සොදුර නුඹ පැමිනියා මගෙ ලොවම එලි කලා
වතු පිටිද විකුනලා සසර බැමි කෙටි කලා
කන්න නැති උනත් අපි මගුල ලොකුවට කලා....!

අලුත බැදි මනමාලි නිවසෙ මිණිපහන ඇය,
කෑම ඉවුමට බැරිය එකම අඩුපාඩුවය
ඇගේ දෑගිලි මෘදුය මගේ රෙදි හෝදගමි,
ඇගේ රෙදි හොදන්නෙ ආදරේ වැඩි කමට....

කොස්ස හුරු නැති ඇගේ දෑත රිදවන්නෙම්ද,
මන්ම ගේ අතු ගාමි ඇය ටී.වී බලනකොට
ඉරිදාට හැන්දෑවෙ ගෙදර අස් පස් කරමි
බඩු මල්ල උස්සාන පහුවදා පොලේ යමි...

ඇගෙ මූනෙ උලන්නට ජාති හත අටක් ඇත
කොන්ඩෙ තවරා ගන්න තව ජාති තුනක් ඇත
නියපොත්ත ටත් ගාන කුප්පියක් ගේන්නලු
Straight කර ගන්න තව 3000ක් ඕනෙමලු

පඩිය මදි හොදටෝම OT ත් කරමි මම
රෑ වෙලා ගෙදර එන ගමන හරි විඩාවය
මීවිතට හුරු නොවෙමි,නමුත් අඩියක් ගහමි..
ඒ නැතුව තනිව මේ දුක කොහොම ඉවසම්ද?

එකින් එක කෙස් හැලේ දැන් යමක් දැනේ මට
ගිම්හානයේ තනිය කාන්සිය සැපයි තව
ජීවිතය හැඩකරපු කව්මදිය සොයන්නට
වරක් දෙවරක් නොවෙ බොහොවරක් ප්‍රමාදය...

පාවහන් නොලත් පය බොරලු මත තිය තියා
ඉරීගිය කමිසයෙන් රුහිරු බිදු පිහ පිහා
වරක් අත් හල ඇගේ මතකයට නෙත් යොමා
සිහිසුන්ව වැටෙන තුරු යමි ඇයව සොය සොයා.......

නොදුටු රුව.........!

කදුලින් සිත්තම් කරමින් දෙනයන
ජීවන සිතුවම රටා මවන විට
හසරැල්ලේ මුදු පින්සල් පහරක
සුවය ලබා දුන්නේ ඔබමය මට

පෙර එක දිනයක ඔබට හොරෙන් මම
ඔබ දෙස බලමින් සුසුම් හෙලන විට
ඔබෙ ඔය මුවගින් නැගෙන සිනා පොද
තුල සැගවී ඇති අසිරිය දුටුවෙමි....

අන්න එදා සිට ඔබ සමගින් මම
ඔබ දැන නොසිටිය ලොවක් තැනූ බව,
ඔබට කියූ විට මා හා උරනව
පියමන් කලහැටි තවමත් පුදුමය..

ඔබ පියමන් කල ඒ පටු මවතෙ,
ඔබෙ පිය සටහන් මැකෙන්නටත් පෙර
ඔබ මා අමතක කල බව ඇසුවිට
සීතල වී වෙව්ලා වටුනෙමි මම......

මට අත දීගෙන සිනා නගාගෙන
ඔබගේ මිතුරිය මා අසලට විත්
"හිතවත කිම මේ කුමට හඩන්නෙද?
ඇගෙ හැටි එහෙමය" කියු හැටි මතකය

ඇගෙ අත අල්ලා නැගී සිටින විට
'සියුමැලි අතැගිලි,නිල්වන් දෙනයන,
සදවන් මුදු මුව,මැය නම් දෙවගකි'
කියා සිතුනි මට...........

කල් ගත වනවිට ඇගෙ රුව බොදවී
මැගෙ රුව ඇගෙ තැන නොදැනම අරගෙන
ඇගේ මතකයන් බොද වී හැකිලී
කොහෙදො මුල්ලක සැගවී ගත් හැටි

නෙත් පියවෙන්නට නොදෙන අගේ රුව,
නෙත් පියවූ කල නොපෙනී යයි....
ඒ වෙනුවට ඇය සිහිනෙන් අවිදින්
දෙනෙත් හරින්නට නොදී හිදී

දහවල සෙවනැල්ලක් මෙන් ලග හිද
මගෙ තනිකම අමතක කරලයි
එනමුදු සීතල පාලු දැනෙන රෑ
මා තනිකර ඔබ පලා දුවයි

ඈ වෙත හනිකට ගොස් එය කී විට
නෙත් යුග හකුලා වරක් බැලූ ඔබ
"හිතවත අමතක කල මැන මා ගැන
මා හදවත වෙන අයෙකු සතුයි"

ඒකත් එහෙමද?නෙත් යුග පොඩිකර
පටු මාවත වෙත පියමන්නෙමි මම
එදා තරම් මට දුකක් දැනෙන්නැත
දන් මට ඔවා හරි පුරුදුයි.....

වරක් සිනාසී පෙරමග බලුවෙමි
දහසක් හිරු නැග දිලෙන හෙටයි
බලාපොරොත්තුව සිතයට සගවා
ඔසවන පියවර ජවය දැනෙයි

ඇගෙ රුව සුවයකි-මැගෙ රුව සිසිලකි
නොදුටුව කිසිවෙක් බලහිදියි
මොහොතක් නවතී සිටින්න බැහැ මට
නොදුටුව රුව අඩ ගසනු ඇසෙයි............

සොදුරිය..........

යනෙන විට මා තනිව මග තොට
නැගේ මතකෙට සොදුරු ඔබෙ රුව
දෙකට හතරට කැඩුන හදවත
දුකම උහුලා නිහඩ වී ඇත

නැගුනු කදුලැලි ගලාගෙන ගොස්
රැව්ල් කෙදි අග ගල් ගැසී ඇත
මා අතර ඔබ ගිය දිනේ සිට
විඩා දරන දෙනත නිදි නැත

එකම තැන හිද ගල් ගැසී ගිය
දෙපා දිගහැර සිතට වෙරගෙන
අලුත් ලොකය සොයා යමි මම
ඔබෙ සුවදත් මතකයත් නැති

එවිට සොදුරිය දුකක් නැත මට
ඔබව සිහිනෙන් පෙනෙන්නෙ නැත
ඔබෙ මතකෙන් දැවෙන හදවත
නිදහසෙ ගිම් නිවාලනු ඇත

අන්න ඒ ලොව සොයා යමි මම
ඔබෙ සුවදත් මතකයත් නැති.......
ඔබ ලැගුම් ගත් "සොදුරු නිවහන-
-මගෙ මතකය" අතර යමි මම

කෙසග පා යුග නගා හෙමිහිට
ගියෙමි ගිනියම දරා බොහො දුර
එවිට කිසියම් නුහුරු මිහිරක්
ලගම අති බව දැනුනි සොදුරිය

ගෙවි දින සති මාස අවුරුදු
ගාට ගාට බොහො දුර ගොස්
අන්න ඈතින් නිල්ල පෙනෙනා
දිනක් හීනෙන් වගෙ එලබුනි...

නිල්ල නගනා සොදුරු බිම්තෙර
ඉතින් සොදුරිය නුදුරු මානය
නමුත් මා ඉන් දුරස් කරමින්
ගලන සිහිලැති නිසල ගගුලකි

සිතට වෙර ගෙන නුහුරු නුපුරුදු
එසුව විදිනට බසිමි වතුරට
දිනක මතුයම් නොදුටු දිනයක
සුවය සොයමින් පිහින යමි මම

පසුපසින් එන මගෙ හිතවත්
අතැරි සොදුරිය හඹා ඒයි මා
වරක් නෙත් යුග පියා වෙරගෙන
කරන්නෙමි මන් ඉතින් තරණය........