සොදුර.....

එකින් එක පෙල ගැසෙන
සියක් වූ ඔවුනතර
සෙවූයෙමි සොදුර නුඹ
වරක් දෙවරක් නොවේ දහස් වර......


එවන්වර ඔබ නොදැක
සිත දැවෙන කනිසමට
මොහොතකට පෙර මෙන්න
ඔබ ඇවිත්.....


මහ පොලව උසුලාන
මහා බර ගොඩක් මැද
ඔබේ ඔය සොදුරු පා
ඇයට උව සිසිලසකි...


එබර වුවනොදැනෙන්ට
මෘදුව පා තබන ඔබ
සියක් පියවර තබා
පැමින ඇත...........


කොවුලනේ ගී ගයවු..
සිහිල් මද නල හමන්..
පච ගහේ මල් පිපී,
ඇගේ පාමුල වැටෙන්...!


මුවින් මුව කොදුරනා

අගක් නැති මුලක් නැති
දහසකුත් කතා මැද,
ඔබේ ඔය මියුරු සර
හමන මදනල සමග
මුසුව පාවී ඇවිත්
මී විතක් ලෙස මගේ
සවන් අග පිරීයන්.....!


ඔබෙ සිනා දකින විට
ධමනි එකිනෙක පැලී
පර්ශු කූඩුව කැඩී,
හෘදයම පොලාපැන
මගෙ පයට පෑගෙන්ට
වැටෙයි මට නොදැනීම...


ගලින් ගඩොලින් තැනූ
අදුරු කොරිඩෝර දිග
දහස්වර පියමනිමි
සොදුර ඔබ එක් වරක් දකින්නට...


ඇනාටොමි ෆිසියොලොජි
නිදිකිරන ලෙක්චරේ අතරතුර
ඔබේ රසදුන නිතර
මට පෙනෙන සිහිනයකි...


නින්ද නැතිවම දකින
නෙතින් ගිලිහෙන සිහින
ඔබේ පාමුල වැකෙන
දූලි බිදුවක් වුවද,
තවම මන් පෙම් කරමි
ඔබේ හිනැහෙන නෙතට..


ඔබ නොදැක රතුව ගිය
නෙතට කදුලැලි උනන
නියත හෙට දිනය 'අද'
තැවෙන මට සිහිනයකි..


නමුත් ඒ හෙට දිනෙත්.....,


කොවුලනේ ගී ගයවු..
සිහිල් මද නල හමන්..
පච ගහේ මල් පිපී,
ඇගේ පාමුල වැටෙන්...!

ධීවර ගීතය......

ඇගේ හැඩරුව නෙතට කැන්දන
නෙතේ කදුලැලි නිවා සනසන
පාලු ගනදුර මකන සදවත,
දියට ඉහලින් නැගීයන් නුඹ......

ගැටී සියොලග ගතම වෙව්ලා
හමා යන මද මාරුතේ
සොයා ගොස් ඈ කියා දුන මැන
සයුර මැද තනි ජීවිතේ......

පරණ මාලු දැල මතට හිස හොවා
ඔරුකද සයනය කොට ගත සතපා
සැතපෙන්නටවත් වරම් නොමැති රැය
ගෙවීයන් නුඹ ගෙවීයන්...!

නැගී පෙණ පිඩු විසිරවී යන
වෙරළබඩ කිරි සයුර මෙන් නොව
මූද මැද නිසසල දැනෙයි,
හදේ ගඹුරින් තිබෙන හැගුමන්
නැගීඑයි යලි නැගීඑයි....

මගේ පොඩිපුතු ශිල්ප සයුරෙන්
එතෙර කරනට යමන් දියඹට
පබලු පොටකින් දියණියන් ගෙල
සරසවන්නට යමන් හනිකට
"ඉතින් ඔරුකද කිමද නතරව?
මාලු අහිනක් සොයා යමු අපි..."

දනිමි සොදුරියෙ සීත මැදියම
ඔබට නිදිසුව නොගෙන එන බව
එවන් රෑ කල යහන මත හිද
සොදුර නුඹ ඒ ගැයුව ගීතය
හෝ හඩින් හෝ හෝ හඩින්,
ඇසෙයි සවනට දැනෙයි සොම්නස.....

මැදියමේ ගත සරසවාගෙන,
සයුරු රැල නිති සිඹින දා බිදු
ඈත අහසින් හොරෙන් ගිලුහුන
තරුකැටයි නිල් තරුකැටයි
බලන් පොඩි පුත වහල සිදුරින්
ඒ මමයි පුත ඒ මමයි.......

වැසී පියවෙන දෙනෙත නිදි නැත
හඹල හුරු වූ දෑත සවි ඇත
මැවූ ලෝකය සොයා යන්නට
අපට ක්ෂිතිජය බොහෝ දුර නැත,

හැපී ඔරුකද, විසිර වී යන
බින්දු බින්දු ලුණු වතුර පෙවී,
රතුව ගිය ඇස් අයා බලපන්,
නැගෙන්නේ ඉර ගෙවෙන්නේ රැය
ඉතින් උණුසුම් ගෙපැළ ලග ඇත,
කපා යන් රැලි කපා යන්...!

කටු කම්බි.........

අප ලන්ව තුරුල් වන තරමටම
වේදනා උච්ච වෙයි සොදුරිය
ඔබට නොපෙනේද ඔය කටු කම්බි?
අප දෙදෙන මැදි කරන් සිට ගත්ත.......

එය උඩින් පැන එන්න
සොදුර මට නොකියන්න,
සියොලගම තුවාලෙකි
දෙපා පමණයි ඉතිරි.....

කටු කම්බි පොට අතර
හිස් වු අවකාශයකි
මගේ අත රුවා ඉන්
ඔබෙ සුරත ගනිමි මම

එයද අල්ලාන, වැටට සාමාන්තර
ලෙසට අඩි තබන්නට සොදුර අපි ඉගෙන ගමු
ඈත යම් කෙලවරක මෙවැට කෙලවර වෙච්චි
තැනක ඔබ ඉදුරාම මටම හිමි;දනිමි මම

ඔබෙ උවන දෙස බලා-වරක් නෙත් පියා ගමි
එවිට මුලු ලෝකයම සිහින්,පටු තීරුවකි
නමුත් නෙත් හරින විට වැටට මෑතින් දිලෙන,
අනන්තය තෙක් දිවෙන නිල්ල මිටියාවතයි

නිදහසේ දුව ගොසින් නිල්ල මත නිදන්නට,
ගහක කොලයක සිසිල, සිහිල්බව විදින්නට
රැය පුරා නිදන්නට,දෙව්ලියන් දකින්නට
එකම එක බාධාව සොදුර,සුන්දර ඔබය.....

හැගුම්බර වී කලෙක,ඔබේ අත අල්ලගත්,
කනිසමට දහස් වර ශාප කර,ඔබේ ඔය;
සිනා වෙන නෙත් බලා සිනා වෙමි
ආදරය අන්ධය,අබ්බගාතය තවම....

මතකය

ඇගෙන් මිදෙන්නෙට මට අවැසි විය.
ඈ තියා ඇගේ
සුවද පොදක්වත් නොමැති
ලොවක් තැනිය යුතුය......
නමුත්,
ඇගෙන් මිදිය නොහැකි සේ
ඈ මා වෙලාගෙන සිටී..........

හදගැස්ම තුල
ජීවත් වෙමින් සිටි
ඇගේ මතකයන්
දැන්,
රුදිරය වී
මා ගත පුරා සරිසරයි...
පලමුව ඇගේ මතකයන්
පන්නා දැමිය යුතුය.....

මගේ කලවය මිරිකා
බල නහරය සොයා
එය දෙකඩ කෙරුවෙමි...
ඇගේ මතකයන්
දෝරේ ගලා එන්නට විය...
රතුම රතු පාටයි...!
මට මහත් සතුටක්
දැනෙයි.....

ඇගේ මතකයන් මට මහ වදයකි.
සුවසේ නිදන්නට නොදේ.
මදහසක් නගන්නට නොදේ.
මොකටද මේ ජීවිතේ?
ඇගෙන් මිදී,නව ජීවිතයක්
ඇරඹිය යුතුය....
මටම කියා ජීවිතයක්
තිබිය යුතු නොවේද?

කෙමෙන් ඉවත්ව යන
ඇගේ මතකයන්
දෙස බලා,
මම සිනා සුනෙමි....
කොක් හඩලා සිනාසුනෙමි.
තව නොබෝ වෙලාවකින්,
ඈ මගෙන් මුලුමනින්ම,
සමු ගනු ඇත..
එවිට මම නිදහස් මිනිසෙක්මි!

නමුත්,
මට ක්ලාන්ත ගතියක් දැනේ,
ගතටත්,සිතටත්, මහා
වේදනාවක් දනෙයි..
ඇගෙන් මිදී ජීවත්විය
නොහැක්කා සේය...,
ඇගෙන් තොර ලොවක්
නොමැත්තා සේය!

හිසට මහා බරක් දනේ..
ලෝකයම මා වටා කැරකැවී
මා හිසට පාත් වූවා සේය.
ඈ සමග සිටියා නම්
මීට හොදය.......

උතුර උතුරා ගිය
අගේ මතකයන් මත,
මම ඇද වැටුනෙමි..
ඇගේ මතකයන් මත
මම,
වැතිර ගත්තෙමි.
ඈ "කුමක්දෝ" කියනු
ඇසේ...

හදවතේ වෙසෙන තාක්
මට ජීවත් වෙන්නට
ඉඩ නොදුන්නේ,
තීය.....
අද මා මියෙන්නට සැරසෙන විට,
තී ඊටත් ඉඩ නොදෙන්නේද?
නැත!නැත!
මම තී තුරුල්කර මියයමි....

මෑණියනි........

දැනෙන විට පාලුවක්
සිතට ලොකු තනිකමක්
ළගට විත් ආදරෙන්
තනි මැකූ මෑණියනි........

සක්වලම කළඹවා
ආදරය එකතුකර
ඇගුලිතුඩු අගට ගෙන
මගේ හිස අතගගා
ආදරේ අරුමයන්
සිතට කොදුරා කියා
ආදරය ඉගැන්වූ මෑණියනි.......

දකින සිහිනයන් රෑ
ජීවිතය යැයි සිතා
නොදන ගොස් මග හසර
මoමුලා වූ විටදි
පුතුනි,සිහිනය මෙයැයි
ජීවිතය නම් මෙයැයි
කියා මට සෙනෙහසින්
මග නොමග
කියාදුන් මෑණියෙනි.....

කාලයන් ගෙවී ගොස්
උකුලෙ නැලැවුන පුතා
ඔබෙ හිසට, උරහිසින් සමව ඇත
ඒ නමුත් පෙර මෙන්ම
දෙදන පා යුග ඔබා
ඔබෙ දෙපා සිඹින්නෙමි
එවිට ආඩම්බරය
පිරීගිය ඔබෙ නුවන්,
පුරෝගෙන කදුලකින්
මගෙ පපුව ආදරෙන්
සිපගන්න මෑණියනි......

හතවතට ඔබ බොහෝ ලන්වී
එලෙස මා හද සනසවන විට
ඔබට බැදි ආදරය උතුරා
නුවන් ඒ තුල ගිලී යනවිට,
නෙත් කෙවෙනි තුල බොහෝ කල් සිට
වෙසෙන ඔබවත් එදියෙ ගිලුනිද?
දෙතොල් ලන්කර මගේ සවනට
සිහින් ස්වරයෙන් කියාපන් මට......

මැදියමේ පොත් අතර සැගවී
නව ලොවක් මාගොඩ නගන විට,
එබී මා උරහිසට ඉහලින්
තබා ඔය අත මගේ හිස මත
"ඉතින් තනි වී නොමැත පුත නුඹ"
කියා දහිරිය කවා සුසුමක
මලානික වූ ගතට හෙලමින්
පණපොවාලන මෑනියනි......

ඔබේ ඔය උකුල මත
හෙමින් හිස තබාගෙන,
සෙනෙහෙ සුව විදින්නෙමි
පෙර කලෙක විද පුරුදු..

බිලිදු කල ඇසි ගීත නැලවිලි
ඔබට කියවා අසා ගන්නෙමි
එකල දග කල මතක සටහන්,
ඔබේ දෑසින් බලා ගන්නෙමි
දිනෙන් දින මා ගතින් තරුණව
වැඩෙන බව දන්නා නමුදු; මම
සිතින් තවමත් බිලිදු පුතු වෙමි,
උකුලෙ දගකල බිලිදු පුතු වෙමි.......

පෙලේගෙයා නිලව්නා..

පෙලේගෙයා නිලව්නා..
හිමකබාය තුල සැගවුණ
තහනම් පත්තර
කම්මලට ගෙනයන....,
බැටන් පොලු මත නිදන
පොලිස් සෙබලුන් සමග
'ජනතා හිතවාදී'
කම්මල් හිමියන්
උකුසු ඇසකින් බලාවී!

ඔබ කෑ ගසන හඩ
දුම්බටේ ගොර ගොර හඩ
පරදවන්නට
වෙරදරයි...
නමුත් අපොහොසත් වෙයි!
"ගෝවා සුප්,මැකරෝනී"
ඔබ හඩ තලයි..
යන්ත්‍රයට දියවූ,
දුමින් කළුගැසුනු,
ඔවුන්,
ඔබ වෙතට එයි....

ගෝවා මැකරෝනී විකිනෙයි!
දරු ස්නේහය ඉතිරී,
ඔබ මදහස් නගයි...
ගෝවා සමග පත්තරද බෙදෙයි!
ලොවක් ජයගත් ලෙසට,
ඔබට හැගෙයි...

ඒ අතර එකෙක් කෑ ගසයි,
"පව්ලූෂා මතක කල බව කියන්න"
අම්මා සුසුමක් හෙලයි..
පාෂා,අන්දෘෂා,පියෝදර්,
යකඩ පොලු ගනියි!
ඉන් එහා වූ ලොවක,
නිකොලායි,ශාෂා,සෝපියා,
අතරමග හිරවෙච්චි,
අලුත් ලෝකය හදයි...

නොනවතින අරගලය
දහඩියෙන්,රුධිරයෙන් තෙත්වී,
ඉදිරියට ගලායයි..
ඒ අතරට "අම්මේ" ඔබ
කදුලු බිදු එක් කරයි......!


[මැක්සිම් ගෝර්කි ගේ "අම්මා" කෘතිය ඇසුරෙනි..]

ඇය සොයා යාම....!

බොහෝ කලකට ඉහත
එක් දිනක,
මුළු දවස හැඩ කරපු,
සිහිනයේ නිදි කරපු,
සිනාවෙන් ගත වෙලපු,
සිත නිවපු,
ඇගේ රුව දකින්නට,
ඇගේ අත පතන්නට,
සොදුරු සිත දිනන්නට,
ගියෙමි මම
පෙර එකම එක දිනක,
ඈ දුටුව,
පාලු දුම්රියපොල වෙත.....

මාත් ඔහුත් එකම රේල් පාරේ
පැමිනියෙමු..
නමුත් ඔහු කෝච්චියෙනි,
මන් පයිනි..
ඔහු මගේ
බෝඩිමේ මිතුරාය
ප්‍රේමයේ හතුරාය..
ඔහු දොරක එල්ලීගෙනය..

කෝච්චිය හූ තබා
මා පසුකර යයි....,
ඔහු මට අත වනයි..,
මම සිනසුනෙමි......!

හදවතේ පෙම් ගීත
විඩාවේ අදෝනා
මුසුව ගැයු යුග ගීය
තනුව වැරදුන එකකි

කල්පයක් සේ දැනුන
මිනිත්තුවකට පසුව
දුම්රියපොලට පැමිනියෙමි,
නමුත්.......,
මන් ප්‍රමාදය
බොහෝ ප්‍රමාදය...

ඇය නැත,
දුම් රියද පෙනෙන්නට නැත...
ඉන් නැගුනු දුම් රොටු පමනක්
ඉහල ආකාසය සොයන්නට,
වෙර දරයි
ඊට මුසු වී යන්ට
මාත් සුසුමක් හෙලිමි......

පතන දේ එලෙසින්ම
සැබැවෙන්නේ නැතිය,
ඒ මන්ද?
එය හොදින් හිතන්නට
බන්කුවක වාඩි වෙමි....

"මචන්"
ඒ ඔහුය..
මා මෙන්ම ඔහුද කම්පිතව ඇත

"මචන්"

"ඇයි"

"එය දැන් යන්නෙ බස් එකේලූ..."

අතැරි ගිම්හානය........

මට කෙනෙකු පෙම් කරයි ඇගේ නම කව්මදිය
සරල ඈ සුන්දරය නමුත් මට කම්මැලිය
ඇගේ ආදරය මම දනිමි හදුනමි හොදට
නමුත් ඇය මදාරා ලග තියන්නත් මදිය.....

සිතග දගකරන ඈ, නොදැක දවෙනා නෙතග,
නිතර රැදි කදුලු බිදු නිසා අද වෙලාවද....?
සනසන්ට සිත කියා ලගට එන කව්මදිය,
දකිනවර ඇයව තව තවත් සිහි කෙරේ මට..,

දිනක් නොසිතූ විලස මල් කැකුලු සිනාසුනි
ඉඩොරය නිමාකර සිසිල් වැහි දිය වැටුනි
ගොළුගැසුන විහග නද යලිත් නින්නාද දුනි
නොසිතු මොහොතක සිතට වසන්තය උදා උනි......

ගිම්හානයේ තනිව සිටියදී පෙර කලෙක
ලගම හිද තනි මැකුව කදුලු අද තනිව ඇත
හසරැල්ල පැමිනිලා උරුම වූ අරුමයන්
දුකම දුටු දෙනයනට-නුහුරු නුපුරුදුව ඇත

නිහඩ මැදියම් රැයක අගුල් වැටි සවන් යුග
වසත් ඇරයුම් නදින් රහසේම පිබිද ඇත
පාලු සීතල සුලග එයට රහසින් කියන
ලෙසට ඇය දෙව්ලොවින් මා සොයා බැහැලාද?

මදාරා ඇත්තටම මා සොයා ඇවිල්ලද?
දමා සුරලොව සැපත, සිනිදු සලුපට සේද,
කනක අභරන,භරන,ගිගිරි,කරපට මාල
හව්ඩි බැදි මුදු සේල ඔබ නැතිව හඩාවිද.....

කඩා සේපාලිකා මග දිගට අතුරලා,
සුවද පැන් ඉහ ඉහා මග දෙපස සරසලා
ගෙත්තමින්,කැටයමින්,මල්දමින්, වැඩදමා
ඔබව කැන්දන් එන්න මo බරට වැඩ කලා.....

කව්මදී හඩන්නිය මන් කුමක් කරන්නද?
මගෙ දෙපා බදාගෙන අදෝනා නගන්නිය,
හගුම්බර වී කෙලෙස ජීවිතය දිනන්නද?
මැගේ කදුලැලි මතින් ඇගෙ ලොවට වඩින්නෙමි,

යන්තමින් අතරැදුන පිච්චියත් විකුණලා
දෑත බරටම තෑගි අරන් ඔබ හමුවූනා,
මුව කමල දුටු පමන ලොවම අමතක උනා
බොටුව උව දෙමි සොදුර එන්න මා අත බදා...

සියලු සම්පත් අතැර ආදරේ නාමයෙන්
සොදුර නුඹ පැමිනියා මගෙ ලොවම එලි කලා
වතු පිටිද විකුනලා සසර බැමි කෙටි කලා
කන්න නැති උනත් අපි මගුල ලොකුවට කලා....!

අලුත බැදි මනමාලි නිවසෙ මිණිපහන ඇය,
කෑම ඉවුමට බැරිය එකම අඩුපාඩුවය
ඇගේ දෑගිලි මෘදුය මගේ රෙදි හෝදගමි,
ඇගේ රෙදි හොදන්නෙ ආදරේ වැඩි කමට....

කොස්ස හුරු නැති ඇගේ දෑත රිදවන්නෙම්ද,
මන්ම ගේ අතු ගාමි ඇය ටී.වී බලනකොට
ඉරිදාට හැන්දෑවෙ ගෙදර අස් පස් කරමි
බඩු මල්ල උස්සාන පහුවදා පොලේ යමි...

ඇගෙ මූනෙ උලන්නට ජාති හත අටක් ඇත
කොන්ඩෙ තවරා ගන්න තව ජාති තුනක් ඇත
නියපොත්ත ටත් ගාන කුප්පියක් ගේන්නලු
Straight කර ගන්න තව 3000ක් ඕනෙමලු

පඩිය මදි හොදටෝම OT ත් කරමි මම
රෑ වෙලා ගෙදර එන ගමන හරි විඩාවය
මීවිතට හුරු නොවෙමි,නමුත් අඩියක් ගහමි..
ඒ නැතුව තනිව මේ දුක කොහොම ඉවසම්ද?

එකින් එක කෙස් හැලේ දැන් යමක් දැනේ මට
ගිම්හානයේ තනිය කාන්සිය සැපයි තව
ජීවිතය හැඩකරපු කව්මදිය සොයන්නට
වරක් දෙවරක් නොවෙ බොහොවරක් ප්‍රමාදය...

පාවහන් නොලත් පය බොරලු මත තිය තියා
ඉරීගිය කමිසයෙන් රුහිරු බිදු පිහ පිහා
වරක් අත් හල ඇගේ මතකයට නෙත් යොමා
සිහිසුන්ව වැටෙන තුරු යමි ඇයව සොය සොයා.......

නොදුටු රුව.........!

කදුලින් සිත්තම් කරමින් දෙනයන
ජීවන සිතුවම රටා මවන විට
හසරැල්ලේ මුදු පින්සල් පහරක
සුවය ලබා දුන්නේ ඔබමය මට

පෙර එක දිනයක ඔබට හොරෙන් මම
ඔබ දෙස බලමින් සුසුම් හෙලන විට
ඔබෙ ඔය මුවගින් නැගෙන සිනා පොද
තුල සැගවී ඇති අසිරිය දුටුවෙමි....

අන්න එදා සිට ඔබ සමගින් මම
ඔබ දැන නොසිටිය ලොවක් තැනූ බව,
ඔබට කියූ විට මා හා උරනව
පියමන් කලහැටි තවමත් පුදුමය..

ඔබ පියමන් කල ඒ පටු මවතෙ,
ඔබෙ පිය සටහන් මැකෙන්නටත් පෙර
ඔබ මා අමතක කල බව ඇසුවිට
සීතල වී වෙව්ලා වටුනෙමි මම......

මට අත දීගෙන සිනා නගාගෙන
ඔබගේ මිතුරිය මා අසලට විත්
"හිතවත කිම මේ කුමට හඩන්නෙද?
ඇගෙ හැටි එහෙමය" කියු හැටි මතකය

ඇගෙ අත අල්ලා නැගී සිටින විට
'සියුමැලි අතැගිලි,නිල්වන් දෙනයන,
සදවන් මුදු මුව,මැය නම් දෙවගකි'
කියා සිතුනි මට...........

කල් ගත වනවිට ඇගෙ රුව බොදවී
මැගෙ රුව ඇගෙ තැන නොදැනම අරගෙන
ඇගේ මතකයන් බොද වී හැකිලී
කොහෙදො මුල්ලක සැගවී ගත් හැටි

නෙත් පියවෙන්නට නොදෙන අගේ රුව,
නෙත් පියවූ කල නොපෙනී යයි....
ඒ වෙනුවට ඇය සිහිනෙන් අවිදින්
දෙනෙත් හරින්නට නොදී හිදී

දහවල සෙවනැල්ලක් මෙන් ලග හිද
මගෙ තනිකම අමතක කරලයි
එනමුදු සීතල පාලු දැනෙන රෑ
මා තනිකර ඔබ පලා දුවයි

ඈ වෙත හනිකට ගොස් එය කී විට
නෙත් යුග හකුලා වරක් බැලූ ඔබ
"හිතවත අමතක කල මැන මා ගැන
මා හදවත වෙන අයෙකු සතුයි"

ඒකත් එහෙමද?නෙත් යුග පොඩිකර
පටු මාවත වෙත පියමන්නෙමි මම
එදා තරම් මට දුකක් දැනෙන්නැත
දන් මට ඔවා හරි පුරුදුයි.....

වරක් සිනාසී පෙරමග බලුවෙමි
දහසක් හිරු නැග දිලෙන හෙටයි
බලාපොරොත්තුව සිතයට සගවා
ඔසවන පියවර ජවය දැනෙයි

ඇගෙ රුව සුවයකි-මැගෙ රුව සිසිලකි
නොදුටුව කිසිවෙක් බලහිදියි
මොහොතක් නවතී සිටින්න බැහැ මට
නොදුටුව රුව අඩ ගසනු ඇසෙයි............

සොදුරිය..........

යනෙන විට මා තනිව මග තොට
නැගේ මතකෙට සොදුරු ඔබෙ රුව
දෙකට හතරට කැඩුන හදවත
දුකම උහුලා නිහඩ වී ඇත

නැගුනු කදුලැලි ගලාගෙන ගොස්
රැව්ල් කෙදි අග ගල් ගැසී ඇත
මා අතර ඔබ ගිය දිනේ සිට
විඩා දරන දෙනත නිදි නැත

එකම තැන හිද ගල් ගැසී ගිය
දෙපා දිගහැර සිතට වෙරගෙන
අලුත් ලොකය සොයා යමි මම
ඔබෙ සුවදත් මතකයත් නැති

එවිට සොදුරිය දුකක් නැත මට
ඔබව සිහිනෙන් පෙනෙන්නෙ නැත
ඔබෙ මතකෙන් දැවෙන හදවත
නිදහසෙ ගිම් නිවාලනු ඇත

අන්න ඒ ලොව සොයා යමි මම
ඔබෙ සුවදත් මතකයත් නැති.......
ඔබ ලැගුම් ගත් "සොදුරු නිවහන-
-මගෙ මතකය" අතර යමි මම

කෙසග පා යුග නගා හෙමිහිට
ගියෙමි ගිනියම දරා බොහො දුර
එවිට කිසියම් නුහුරු මිහිරක්
ලගම අති බව දැනුනි සොදුරිය

ගෙවි දින සති මාස අවුරුදු
ගාට ගාට බොහො දුර ගොස්
අන්න ඈතින් නිල්ල පෙනෙනා
දිනක් හීනෙන් වගෙ එලබුනි...

නිල්ල නගනා සොදුරු බිම්තෙර
ඉතින් සොදුරිය නුදුරු මානය
නමුත් මා ඉන් දුරස් කරමින්
ගලන සිහිලැති නිසල ගගුලකි

සිතට වෙර ගෙන නුහුරු නුපුරුදු
එසුව විදිනට බසිමි වතුරට
දිනක මතුයම් නොදුටු දිනයක
සුවය සොයමින් පිහින යමි මම

පසුපසින් එන මගෙ හිතවත්
අතැරි සොදුරිය හඹා ඒයි මා
වරක් නෙත් යුග පියා වෙරගෙන
කරන්නෙමි මන් ඉතින් තරණය........